ﺳﺎﻟﻤﻨﺪی دوران ﺣﺴﺎﺳﻲ از زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺸﺮ اﺳﺖ و ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣـﺴﺎﺋﻞ و نیازهای این دوران یک ضرورت اجتماعی است. افزایش جمعیت سالمندان در ایران نیز همچون سایر کشورها ضرورت توجه به مسأله بهداشت سلامت، تأمین آسایش و رفاه سالمندان در جامعه و همچنین رفع احتیاجات و مشکلات این قشر از جامعه را افزون نموده است.

آﻧﭽﻪ ﻛﻪ اﻣﺮوزه ﺑﺪان ﺗﻮﺟﻪ میﺷـﻮد ﺗﻨﻬـﺎ طولانی ﻛـﺮدن دوران زﻧﺪﮔﻲ و اﻓﺰاﻳﺶ اﻣﻴﺪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﻠﻜـه ﭼﮕـﻮﻧﮕﻲ ﮔـﺬراندن ﻋﻤﺮ و ﺑﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻲ “کیفیت زندگی” است. کیفیت زندگی به عنوان یک شاخص اساسی، ابعاد متعددی مانند جنبه­های فیزیولوژیک، عملکرد و وجود فرد را شامل میشود. مطالعات گوناگون نشان داده­اند که مشکلات و مسائل فیزیولوژیک از جمله ناتوانی­ها و از کارافتادگی­های شایع دوران سالخوردگی که ناشی از عدم فعالیت و عدم استفاده صحیح از عضلات است در کاهش کیفیت زندگی دوره سالمندی تأثیرگذار است. لذا توجه به رفتارهای ارتقاء­دهنده سلامت و کیفیت زندگی میتواند باعث افزایش کارایی و استقلال سالمندان شده و آنان را در کنترل عوارض متعدد سالمندی و درمان­های مختلف آن کمک کند.

ورزش ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻜﻲ از ﻣﺆﺛﺮﺗﺮﻳﻦ روش­های ﭘﻴﺸﮕﻴﺮی از اﺧﺘﻼﻻت دوران ﺳﺎﻟﻤﻨﺪی سبب ﺑﻪ ﺗﻌﻮﻳﻖ اﻧﺪاﺧﺘﻦ دوران ﺳــﺎﻟﻤﻨﺪی و ﺑﺮﺧــﻮرداری از ﺳــﻼﻣﺘﻲ و ﻧــﺸﺎط ﺑﻴــﺸﺘﺮ سالمندان میشود. نتایج مطالعات نشان میدهد که با به کارگیری یک برنامه ورزشی منظم و مداوم میتوان کیفیت زندگی، به خصوص عملکرد فیزیکی در فرد را افزایش داد و باعث استقلال بیشتر فرد سالمند در انجام کارهای روزانه شد.